ՊԱՏՄԱԿԱՆ ՃԱԿԱՏԱԳՐԱԿԱՆ ՓՈՐՁԱՔԱՐ

Image may be NSFW.
Clik here to view.  ՊԵՏՐՈՍ ՔՀՆՅ. ՇԻԹԻԼԵԱՆ

Այ­սօր ինչ որ տե­ղի կ՛ու­նա­նայ Քե­սա­պի մէջ իր մէ­ջը մեծ խոր­հուրդ մը ու­նի:

Քե­սա­պի հար­ցը միայն հայ­կա­կան հարց մը չէ,

Քե­սա­պի հար­ցը միայն  փոքր հո­ղա­տա­րած­քի մը հարց մը չէ,

Քե­սա­պի հար­ցը կրնայ ըլ­լալ, որ պատ­մա­կան ճա­կա­տագ­րա­կան փոր­ձա­քար մըն է մե­զի հա­մար:

Ան փոր­ձա­քար մըն է մե­զի հա­մար որ­պէս ազգ, որ­պէս­զի հասկ­նանք թէ այս­քա՜ն տա­րի­նե­րու աշ­խա­տանքէ ետք ուր հա­սած ենք եւ ուր կը կե­նանք, ան յա­ջորդ Ար­ցախ­եան  պա­տե­րազմն է` այս ան­գամ մեր մեծ թշնամի­ին դէմ, եւ ան կրնայ ըլ­լալ այն շրջա­դար­ձա­յին պա­հը, որ բե­կում մը կրնայ յա­ռա­ջաց­նել մեր ու մեր թշնամի­ին ու­ժե­րու յա­րա­բե­րու­թեան դա­սա­ւոր­ման մէջ:

Յայտ­նի Ամե­րի­կա­ցի քրիս­տոն­եայ հրա­պա­րա­կա­խօս մը այս առի­թով յօդ­ուած մը գրած է ու մեր թշնա­մին կո­չած է “հա­կաք­րիս­տոս ժո­ղո­վուրդ“, Antichrist Nation of Turkey, (http://shoebat.com/2014/03/27/antichrist-nation-turkey-wants-revive-genocide-christians/):

Այ­սօր քրիս­տոն­եայ աշ­խար­հի կա­րե­ւոր մէկ մա­սը կը խօ­սի Քե­սա­պի մա­սին: Այդ մա­սին կը խօ­սի մա­նա­ւանդ Ուղ­ղա­փառ Ռուս­ի­ան իր զանգ­ուա­ծա­յին լրատ­ուա­կան մի­ջոց­նե­րով, Թուրք­իոյ դե­րը մատ­նան­շող` ար­տա­քին  գոր­ծոց նա­խա­րա­րու­թեան յայ­տա­րա­րու­թեամբ եւ Մ.Ա.Կ.-ի անվ­տան­գու­թեան խոր­հուր­դին մէջ Քե­սա­պի հար­ցը օրա­կար­գի նիւթ դարձ­նել փոր­ձե­լով, բան մը որ մերժ­ուե­ցաւ Արեւ­մուտ­քին կող­մէ: Վեր­ջին օրե­րուն Ռուս­իոյ մէջ նոյ­նիսկ ձայ­ներ կը բարձ­րա­նան կա­մա­ւո­րա­կան գուն­դեր կազ­մե­լու հա­մար, առ ի պաշտ­պան Սուր­իոյ քրիս­տոն­եա­նե­րուն:

Այս պայ­քա­րին մէջ մե­զի դաշ­նա­կից է նաեւ աւան­դա­կան եւ չա­փա­ւո­րա­կան  Իս­լա­մը, որուն ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը ար­դէն իրենց ձայ­նը բարձ­րա­ցու­ցած են Քե­սա­պի հա­մար, ինչ­պէս որ այդ մէ­կը ըրաւ Չեչեն­իոյ ղե­կա­վար Քա­տի­րո­վը եւ ու­րիշ­ներ:

Բայց այս բո­լո­րէն ան­դին ու առա­ջին Քե­սա­պը մե՛ր հարցն է, պատ­մա­կան Հա­յաս­տա­նէն մնա­ցած վեր­ջին բե­կո­րը ու այս պատ­ճա­ռով ան ճա­կա­տագ­րա­կան է:

Վա՜յ մե­զի, եթէ այ­սօր պատ­մու­թեան մե­զի նե­տած մար­տահ­րա­ւէ­րին հա­մա­պա­տաս­խան չըլ­լանք,

Վա՜յ մե­զի, եթէ օտար­նե­րուն եւ նոյ­նիսկ մեր բա­րե­կամ­նե­րուն վրայ միայն մեր յոյ­սը դնենք,

Վա՜յ մե­զի, եթէ քաղ­քեն­ի­ա­նանք ու եթէ կա­րի­քը հաս­նի` հրա­ժա­րինք հայ­կա­կան հե­րո­սա­կան մեր բռունց­քը ի գոր­ծի դնե­լէ:

Դեռ քա­ղա­քա­կան մի­ջոց­նե­րը օգ­տա­գոր­ծե­լու տեղ ու ժա­մա­նակ կայ, չնա­յած այն բա­նին որ այ­սօր­ուան դրու­թեամբ այն­պէս կ՛երե­ւի, որ Քե­սա­պի գրա­ւու­մը կա­տար­ուած է մե­ծե­րէն կա­նաչ լոյս ստա­նա­լով:Այ­սօր պաշ­տօ­նա­կան ան­ձինք ամէն բան կ՛ըսեն Քե­սա­պի հա­մար, կ՛ըն­դու­նին որ Քե­սա­պը գրաւ­ուած է Ալ-Քա­յի­տա­յի հետ կապ ու­նե­ցող ոհ­մակ­նե­րուն կող­մէ, բայց կը խու­սա­փին Թուք­իոյ դե­րը մատ­նան­շե­լէ, առանց որուն մա­նու­կին ան­գամ հասկ­նա­լի է որ Քե­սա­պի գրա­ւու­մը տե­ղի չէր կրնար ու­նե­նալ: Ան­կա­րե­լի է չտես­նել այն հան­գա­ման­քը, որ Թուրք­ի­ան` Սուր­իոյ տագ­նա­պը եւ Ուք­րան­իոյ հար­ցէն ետք քա­ղա­քա­կան նոր իրա­վի­ճա­կը օգ­տա­գոր­ծե­լով, առի­թը գտաւ հար­ուա­ծե­լու նա­ե՛ւ մեզ, մեր ամե­նազ­գա­յուն ջի­ղին, պատ­մա­կան Հա­յաս­տա­նէն մե­զի մնա­ցած վեր­ջին բե­կո­րը խլե­լով:

Յստակ է, որ հար­ցը պի­տի լուծ­ուի գետ­նին վրայ, ով որ զօ­րա­ւոր է ա՛ն է որ պի­տի լու­ծէ այս հար­ցը:

Սուր­ի­ա­կան պե­տա­կան բա­նա­կը վճռա­կան է ու ան­կեղծ Քե­սա­պը վե­րա­դարձ­նե­լու իր ճի­գին մէջ: Բայց եթէ հար­ցը եր­կա­րի, կրնայ ըլ­լալ որ անհ­րա­ժեշ­տու­թիւնը ծա­գի Քե­սապցի­ին ու հա­յուն մաս­նակ­ցու­թեան, որ­պէս խորհր­դան­շա­կան ու օժան­դակ ոյժ: Եթէ խո­րա­նանք` Քե­սա­պը բա­ցի սուր­ի­ա­կան հող ըլ­լա­լէ, նաեւ եւ աւե­լի՛ հայ­կա­կան հող է, պատ­մա­կան Հա­յաս­տա­նի վեր­ջին բե­կո­րը` իր բար­բա­ռով ու բա­նա­հիւ­սու­թեամբ, եւ հա­րիւ­րամ­եա­կի սե­մին մեր ամե­նա­մեծ ձա­խո­ղու­թիւնը պի­տի ըլ­լայ կորսնց­նել զայն: Անհ­րա­ժեշտ է որ լաւ ըմբռ­նենք. եթէ իս­կա­կան տէ­րը բա­ցա­կայ է, օտարն ու  բա­րե­կա­մը նոյն կո­րո­վով պի­տի չպայ­քա­րին ատոր հա­մար:

Ամե­նէն կա­րե­ւո­րը հո­ղը վե­րա­դարձ­նելն է, որով­հե­տեւ Մեծ Եղեռ­նի փոր­ձա­ռու­թե­նէն ել­լե­լով կրնանք հաս­տա­տել որ մարդ­կա­յին կո­րուս­տը ինչ­քան ալ ցա­ւա­լի ըլ­լայ` փո­խա­րի­նե­լի է, հա­յը շի­նա­րար ըլ­լա­լով լաւ գի­տէ արա­գօ­րէն ու աւե­լի գե­ղեց­կօ­րէն աւեր­ուա­ծը կա­րու­ցել, կա­րե­ւո­րը հո­ղը չկորսնց­նելն է:

Խօս­քը անն­պա­տակ եւ չար­դա­րաց­ուած թիւե­րով զո­հեր տա­լու մէ­ջը չէ, խօս­քը լի­բա­նան­եան քա­ղա­քաց­ի­ա­կան պա­տե­րազ­մին նման` ոչ մեծ թիւով ու մաս­նա­գի­տաց­ուած հայ­կա­կան ու­ժին ներ­կա­յու­թիւնն է` ըլ­լա՛յ Սփիւռ­քէն, ըլ­լա՛յ Ար­ցախ­եան պա­տե­րազ­մի փոր­ձա­ռու­թիւնը ու­նե­ցող մեր եղ­բայր­նե­րէն որոնք ցան­կու­թիւն ար­դէն յայտ­նած են, ոյժ մը` որ պէտք է ու­նե­նայ յստակ դիր­քո­րո­շում ու նպա­տակ եւ այդ մէ­կը, սուր­ի­ա­կան քա­ղա­քաց­ի­ա­կան պա­տե­րազ­մին մէջ կողմ չըլ­լալն է ու միայն իր ժո­ղո­վուր­դին ու տա­րած­քին պաշտ­պա­նու­թիւնը ապա­հո­վե­լը, որով­հետեւ կան պա­րա­գա­ներ երբ չէ­զո­քու­թիւն պաշտ­պա­նե­լը ոյժ կը պա­հան­ջէ, կան պա­րա­գա­ներ երբ առանց ոյ­ժի չէ­զո­քը ոտ­նա­կոխ կրնայ ըլ­լալ: Այս մէ­կը կա­րե­լի է ընել առանց ցու­ցա­մո­լու­թեան ու պո­ռո­տա­խօ­սու­թեան:

Քե­սա­պը հա­յու ու թուր­քի պայ­քար է

Քե­սա­պը բա­րու ու չա­րին պայ­քար է

Քե­սա­պը քա­ղա­կակր­թու­թեան եւ բար­բա­րոս­նե­րու պայ­քար է

Ու վեր­ջա­պէս Քե­սա­պը ճա­կա­տագ­րա­կան պայ­քար է, որ պէ՛տք է ու պի­տի՛ վեր­ջա­նայ զայն վե­րա­դարձ­նե­լով: